آن روزها که چــشم تو را کــم نداشتم
پیراهنی بــه رنگ مـحـرم نداشتم
هــرگز نمی‌ســرودمت ای آبـیِ زلال
طبعی اگر به پاکی شبنم نداشتم
این روح شاعــرانة زیباپرست را
آن روزها کــه با تـو نــبودم، نداشتم
گر وا نبود پنجره‌ام، رو بـه سوی تو
کــاری به کار مــردم عالـَـم نداشتم
باور کــن ای رفیـق اگـر دوری‌‌‌ات نبود
میــلی به ایــن تغزّل پُرغـم نداشتم
دیشـــب کـسـی نبــود و برای گریستن
غــیر از صــفای آینه هـمدم نداشتم
عمری گذشـت و ساخته‌ام بـا نداشتن
ای دل چه خوب بود تو را هم نداشتم!
« سعید بیابانکی »
استاد رائفی پور :
به ما یاد داده اند در مترو یا اتوبوس جایمان را به بزرگتر ها خصوصا پیرتر ها بدهیم.
در ادبیات دینی هم از امام صادق (ع) منقول است که شیعیان ما را از احترام گذاشتن به بزرگتر ها بشناسید
اما نمی دانم چرا در جمهوری اسلامی هیچ مدیری حاضر نیست جایش را به جوانان بدهد ؟
در کشور ما قانون بقای مدیران از اصول قانون اساسی هم جدی تر و محکم تر است !
مدیران در کشور ما بازنشسته نمی شوند بلکه فقط از دولتی به دولت دیگر و از سمتی به سمت دیگر منتقل می شوند
گویا باید تنها چشم امیدمان به دستان مبارک حضرت عزرائیل باشد تا شاید او هر ازگاهی کور سوی امید راه یافتن و مشارکت جوانان در مسئولیت ها را بر اوضاع رقت بار مدیریتی کشورمان بتاباند.
