آساک۱۳

اَللّهُمَ عَجِّلْ لِوَلیّکَ الْفَرَجَ وَ الْعافیةَ وَ النَّصْرْ وَ جَعَلْنا مِنْ خَیرِ انْصارِه وَ اعوانه وَ المُسْتَشْهَدینَ بَینَ یَدَیه

آساک۱۳

اَللّهُمَ عَجِّلْ لِوَلیّکَ الْفَرَجَ وَ الْعافیةَ وَ النَّصْرْ وَ جَعَلْنا مِنْ خَیرِ انْصارِه وَ اعوانه وَ المُسْتَشْهَدینَ بَینَ یَدَیه

شعری با لهجه قوچانی (خشم استاد)

| چهارشنبه, ۹ دی ۱۳۹۴، ۰۵:۵۴ ق.ظ | ۰ نظر

دیشب خواب استاد و دیدُم دوباره

دیدُم که لبخندی بر چهره داره

وقتی که نزدیک استاد رسیدُم

تازه فهمیدُم که چی تو سرش داره

نگاش کِردُم، ایجوری کِرد*۱

صداش کِردُم، یجوری کِرد

صدام لرزید، چشام گریون، ایجوری کِرد*۲

استاد فقط بیست پنج صدم، جون حُسینت

ای ترم، ترمِ آخرُمه، جونِ حُسینت

استاد که  ای حرف رِ شنید

یهویی از جایش پِرید

یک چَک که تو گوشُم کِشید

حسابِ کار دستُم رِسید

خونِت مگه رنگین تر از الباقیایِ

جونِت مگه عزیزتر از الباقیایِ

از او جایی که مُ تِ رِ  خیلی مُخامِت

ترمِ بعدَم هستی پیشُم، جمع کن پِلاسِت

(شاعر: خودم)

پ ن: ۱و۲: حالت اَخم


به سراغ من اگر می‌آیید؛ پشت یک نیسانم

| شنبه, ۲۴ مرداد ۱۳۹۴، ۱۲:۵۰ ق.ظ | ۰ نظر

به سراغ من اگر می‌آیید

پشت یک نیسانم

پشت یک نیسان جایی است

که فقط لوتی‌ها

می‌نشینند در آن

پشت نیسان

تا بخواهی جا هست

همه خربزه‌ها

همه آلوها

می‌شوند آنجا جا

من صدا در دادم

تا خرند آن‌ها را

تا که پولی به کف آرم و به غفلت نبرم

به سراغ من اگر می‌آیید

جیب‌تان پر پول

لبتان خندان باد

ای داد به یارانه

| يكشنبه, ۲۰ مهر ۱۳۹۳، ۱۲:۴۵ ق.ظ | ۰ نظر

یاران که غریبانه

رفتند از این خانه

رفتند به پیتزایی

خوردند لذیذانه

من مانده‌ام و نیمرو

یک شام فقیرانه

ای داد به یارانه

بی‌داد به یارانه

رفتم به بقالی

یک دوغ و یه نوشانه

بردم من از آنجا

با کارت یارانه

ای داد به یارانه

بی داد به یارانه

من در طلب نانم

اندر خم نانوایی

انداخت به من نانوا

یک نان خمیرانه

ای داد به یارانه

بی‌داد به یارانه

ای داد ندارم من 

در داخل این خانه

حتی یکی دو سه تا

یا چارتایی مرغانه

ای داد به یارانه

بی‌داد به یارانه

در آخر این داستان

پس نتیجه شد این‌که

من گشنه پلو خوردم

یک غذای جانانه

ای جیم من شور و حال کو

| شنبه, ۴ مرداد ۱۳۹۳، ۱۲:۴۴ ق.ظ | ۰ نظر

گفتی غزل بگو چه بگویم مجال کو

ای جیم من برای غزل شور و حال کو

گفتی قصیده بگو چه بگویم مجال کو

ای جیم من برای قصیده شور و حال کو

گفتی که مثنوی بگو چه بگویم مجال کو

ای جیم من برای مثنوی شور و حال کو

گفتی رباعی بگو چه بگویم مجال کو

ای جیم من برای رباعی شور و حال کو

گفتی که شعر نو بگو چه بگویم مجال کو

ای جیم من برای شعر نو شور و حال کو

رفتی و چاپ مطلب من بی جواب ماند

گفتی برای چاپ مطلب تو شور و حال کو

برو سر کوچه محمود جان

| شنبه, ۴ آبان ۱۳۹۲، ۱۲:۴۱ ق.ظ | ۰ نظر

به نام خداوند جان آفرین

خداوند آن و خداوند این

چنین گفت رستم به اسفندیار

برو رخشو از پارکینگ در بیار

بریم رو به سوی دکان عمو

بخریم خیار و کلم با لبو

که امشب میایند به خان‌مان

عمو، عمه و دایی و خالمان

یه امشب که آب رو داری کنیم

به از کار70مرد کاری کنیم

که یکهو بزد رستم آن کارت را

یارانه نریخته است ددم وای را

بزد زنگ رستم به تهمینه جان

که نشنیدی اخباری از یارانه، ای نور جان

که تهمینه در پاسخ او گفت

که ریزند یارانه را غم مخور

برو سر کوچه محمود جان

نسیه بخر هرچه خواهی از آن

برفتند خریدند و باز آمدند

سوی خانه با ساز و ناز آمدند

....

شاعر: خودم

رسم زمونه

| پنجشنبه, ۱ فروردين ۱۳۹۲، ۱۲:۳۸ ق.ظ | ۰ نظر

عجب رسمیه رسم زمونه قصه بنزو پای پیاده

میرن بنزدارها از اونا فقط رد لاستیکشون به جا می‌مونه

کجاس اون کوچه؟ کجاس کارخونه؟ ماشیناش کجان؟ خدا می‌دونه

سوئیچ بنز پولدارها هنوز گوشه طاقچه یا تو ایوونه

اژیرش پیچیده، تا هفتا کوچه، خودش کجاهاس، سینه قبرسستونه!

میرن بنزدارها از اونا فقط رد لاستیکشون به جا می‌مونه

چرخ یا گاری آقا جون هنوز گوشه حیاط یا تو پارکینگه، خودش کجاهاس خدا می‌دونه

می‌رن بنزدارها از اونا فقط رد لاستیکشون به جا می‌مونه

پرسید زیر لب، یکی با حسرت، از ما بی‌پولها چه یادگاری می‌خواد بمونه

 خدا می‌دونه...

(شاعر خودم)